Kor Bir Ateşsin Çanakkale
Zafer gibiydi o boğazın üstünde ışıldayan güneş. Umuttu adeta. Sanki insanlar yeniden doğmuş gibiydi .
Güneşin her bir ışını daha çok vatan sevgisini kızıştırıyordu. Dağların yüceleri vatan ruhuyla dolup taşıyordu. “Vatan, vatan!” diye haykırışlar yükseliyordu dağlarda. “Çanakkale geçilmez!” diyen her bir askerin ayak sesleri duyuluyordu. Kafalarda bir umut ışığı yaratan bu vatan sevgisi görünmez bir kalkan gibi sarıyordu boğazı. Ant içmişlerdi. Geçirmeyeceklerdi düşmanı kor gibi vatan aşkıyla yanan kadın erkek, çoluk çocuk.
Düşman gemileri boğaza akın akın giriyordu. Ölüm kusan silahların arkasına saklanan düşmanlar toplarının namlusundan alevden seller saçarak çevreyi yakıp geçiyordu. Kahraman askerimiz yeminlerine uyarak bu silahlara ve tehditlere gülüp geçiyordu.
Yüz binlerce Türk askeri bu mücadelede şehit olsa da askerimiz üstün cesareti ve karşı konulamaz vatan aşkıyla savaşı kazanmıştı. Bu zafer bizimdi. Ve tüm şehitlerimizin kanı simgelendi al mı al bayrağımıza. Parlayacaktı güneşin altında, kamaştıracaktı gözleri o kan kırmızı rengiyle. O zaman anlaşılacaktı ki şehitlerimizin vatan aşkı bayrağımızı bile sarmış.Bayrağımız Çanakkale’ye haykırırcasına “Artık ağlama. Bu zafer, bu vatan artık bizim; hep de bizim kalacak.” dercesine dalgalanıyordu.
“Çanakkale geçilmez!” diyen bu milletin evlatları olarak sonsuza kadar “Bu vatan bizim.” diye haykıracağız.
Arzu Tiryaki
