Parnasizm (Şiirde Gerçekçilik) (19. yy.)

Özellikleri:

• Edebî kavram olarak adını 1860’lı yıllarda Fransa’da yayımlanan “Çağdaş Parnas” adlı şiir dergisinden alır.
• Duygu ve hayale önem veren romantik şiire tepki olarak 19. yüzyılın sonlarında Fransa’da doğmuş bir şiir akımıdır.
• Şiirde gerçekçilik diyebileceğimiz parnasizm; aslında realizm ve natüralizmin şiire yansımış biçimidir.
• Realist yöntemi benimseyen şairler, dış dünyayı gerçeğe uygun biçimde eserlerine aktarmıştır.
• Şairler, şiirde kişiliğini gizlemiş; şiir, iç dünyadan dış dünyaya, öznellikten nesnelliğe açılmıştır.
• Parnasyenler; insan, toplum, hayat ve tabiat karşısında objektif davranmaya özen göstermişlerdir.
• Lirizme karşı oldukları için kendi aşklarından, tutkularından söz etmek yerine doğa betimlemelerine ve gözleme geniş yer vermişlerdir.
• Şairler, tablo gibi (resim gibi) şiir yazmaya önem vermiş, resim altı şiir yazma tekniğine sıkça başvurmuşlardır.
• Şairler; nazım şekli, nazım birimi, ölçü, mısra, uyak, ritim gibi şiirin dış yapı unsuruna ve biçimsel güzelliğe önem vermişlerdir. “Sanat, sanat içindir.” anlayışıyla hareket etmişlerdir.
• Romantizmde bir kenara bırakılan Yunan ve Latin mitolojisine yeniden dönmüşlerdir. Bu yönüyle ele alınan bazı konular klasisizmle benzerlik gösterir.
• Parnasyenlerin şiirlerinde karamsar bir hava hakimdir.
• Sone nazım şekli oldukça yaygın kullanılmıştır.
• Dil ve anlatımda mükemmellik arayıp sade bir dil kullanmışlardır.
• Edebiyatımızda Servetifünun Dönemi’nden itibaren etkili olmaya başlamıştır.

Temsilcileri:

Dünya Edebiyatı

Türk Edebiyatı

www.edebiyatvedil.net